Wśród bunkrów o charakterze bojowym, za szczególnie wyróżniające się, bowiem chętnie wznoszone na obszarze Polski, uznaje się fortyfikacje typu 39. Pojawiły się one w roku 1939 i później i ich spora część występowała na obszarze dawnego Śląska.
Przeważnie schrony te były surowe w swym wyglądzie. Odznaczały się one także swego rodzaju specyficznością zwaną przed niektórych badaczy tajemniczością. Dlaczego? Otóż wynikało to z faktu, iż nie ma po dziś dzień ani śladu specjalistycznej dokumentacji technicznej tychże bunkrów. Tym samym następowały przekształcenia koncepcyjne w zakresie wyposażenia, w zestawieniu z bunkrami wcześniej pojawiającymi się w naszym kraju, ale nie wiadomo było na czym one polegają, skąd się wzięły itd. Wśród powszechnie występujących schronów tego rodzaju należy wspomnieć między innymi o powszechnie znanym schronie p.o. Niezdara.
Nowatorskie jak na owe czasy bunkry wydzielały się oryginalnymi koncepcjami wznoszenia ścian, co wynikało z faktu, iż nie było w murach żadnych mocowań, instalacji, zaczepów, tak jak we wcześniejszych obiektach tego rodzaju. To natomiast wymusiło znaczące przekształcenia w sferze szeroko rozumianej funkcjonalności – prycze, stołki, krzesła, stoliki, blaty musiały być non stop przenoszone. Co więcej, wykazują to badania specjalistów, iż schrony polskie typu 39 opierały się na doświadczeniach fortyfikacji czechosłowackich. Typowe stało się zatem wprowadzanie w ich budowlach nawisów chroniących główne wejście, a drzwi pancerne nie były już dwudzielne, zaś jednoczęściowe, niziutkie. Polepszono tym samym zdolności bojowe.