Spośród rozmaitych rodzajów charakterystycznych obiektów fortyfikacyjnych, warto wspomnieć o bunkrach zwanych schronami bojowymi. Były to obiekty powstające na przestrzeni czasu systematycznie, ale w różnych okresach, co sprawiło, iż cechowały się wielorakimi znakami szczególnymi. Biorąc to pod uwagę, niewątpliwie trzeba nadmienić, iż wyszczególniano podział na schrony bojowe nazywane według odpowiedniej numeracji. W niniejszym artykule przyjrzymy się bliżej bunkrom bojowym typu 33.
Obiekty tej kategorii powstawały w latach 1933/1935. Miały one specyficzne cechy, jakie już później zaprzestano powielać w innych obiektach tego rodzaju. Jeżeli chodzi o kształt typowy dla tych budowli, to były to jeszcze dość proste, nieskomplikowane pod względem projektu schrony. Owa nie złożoność koncepcji projektantów bunkrów tego rodzaju wypływała przede wszystkim z problemów gospodarczych związanych z okresem Wielkiego Kryzysu. Ze względu na doświadczenia tyczące się I wojny światowej, zaczęto tworzyć schrony mające osłaniać przed wysokiej efektywności bronią maszynową. Budowle zabezpieczające kraj powstały zwłaszcza na obszarze współczesnego Śląska. To opancerzone stanowiskami ckm schrony, jakie miały być zgodnie ze swym przeznaczeniem bunkrami ognia czołowego. Najważniejsze właściwości cechujące ten wachlarz obiektów architektonicznych to przede wszystkim poziomy rzut klasycznego bunkru. Wyposażenie było tu przed wszystkim oparte na półkuli pancernej. Jednym z wyrazistych tego przykładów był bunkier bojowy z Dąbrówki Wielkiej. W 1933 roku natomiast zastąpiono półkulę pancerną kopułą pancerną.