Do powszechnie występujących na terenie Polski schronów, zaliczyć należy między innymi fortyfikacje typu 35. Są one tworzone w pierwszej kolejności na obszarze Śląska. W 1935 roku doszło natomiast do wprowadzenia określonych modyfikacji, jakie miały sprzyjać ulepszeniu architektury bojowej, stawiając zwłaszcza na poprawienie zabezpieczeń. I tak stworzono między innymi słynny bunkier Bobrowniki, stanowiący swego rodzaju przejściowe konstrukcje. Należy także nadmienić, że niezależnie już od przemian następujących w kontekście budownictwa bunkrowego, schrony te ciągle miały nieduże rozmiary i to była ich cecha wyróżniająca.
Poważne zmiany widoczne gołym okiem
Kluczową modyfikacją stało się znaczące powiększenie siły ognia, a w związku z tym, te bunkry, które zaczęto wznosić po trzydziestym piątym roku, a w szczególności w okresie 1936 i więcej, Dystrybutor chemii gospodarczej posiadały nie jest ckm, lecz aż trzy. Przeważnie jeden z nich umiejscawiany był w półkopule pancernej. Dwa pozostałe znajdowały się zaś w bocznych strzelnicach. Tym samym, im większe uzbrojenie, tym konstrukcyjnie znacząco się owe schrony zmieniały. Wiązało się to także z istotnym powiększeniem przestrzeni, jaka była do dyspozycji w ramach bunkru. Konieczne było poszerzenie i to w znaczącym stopniu obszaru użytkowego tradycyjnej fortyfikacji. Dodatkowo, można także wspomnieć o tym, iż cechą nadrzędną miało być zmniejszenie wymiarów – ogólnych gabarytów, a to kosztem podniesienia konstrukcji, tworząc dwie kondygnacje. Było zatem realne utrzymanie świetnej łączności na linii poszczególnych pięter za pomocą studzienek. Ich wymiary wynosiły pięćdziesiąt na pięćdziesiąt centymetrów i miały charakterystyczne klamry wykonane z metalu.