We wcześniejszych artykułach zawartych w niniejszym serwisie, mieliście Państwo okazję poczytać ogólne informacje o fortyfikacyjnych budowlach bojowych, którymi były popularne w latach trzydziestych bunkry typu 33 i 35. Pierwsze z nich budowane były w okresie 1933 – 1935, z kolei następne w czasie po 1935 roku. Te, które zaś stanowią obecne konstrukcje to rok 1937.
Zmiana większa niż kiedykolwiek
Nawet, jeżeli między poszczególnymi rocznikami, dochodziło do jakichś przekształceń w projektach budowli zwanych schronami, w tym wypadku można mówić o olbrzymiej modyfikacji, a to za sprawą zwłaszcza radykalnego przekształcenia w konstrukcji bunkrów o charakterze bojowym. W 1937 roku ta zmiana naprawdę była gigantyczna i dawało się to zauważyć natychmiast, nawet okiem kompletnego laika. Przejdźmy jednakże do szczegółów – instrukcja saperska zaprezentowana w kwietniu wyżej wspomnianego rocznika pokazywała, iż wszelkie budowle fortyfikacyjne o charakterze schronowym, obowiązkowo miały być ujednolicone w swoim wyglądzie. Tym samym, należy nadmienić, iż określono pewne wymogi, a w związku z tym narzucono z góry coś, co miało realny wpływ na cechy, funkcjonalność i praktyczność schronów. W głównej mierze uwagę poświęcono wtedy grubości murów, zabezpieczeniu strzelniczych otworów oraz wymogom natury socjalnej.
Konkretne przeobrażenia
Modyfikacją stała się przede wszystkim rezygnacja z projektu wielokondygnacyjnego obiektu na rzecz jednopoziomowości. W takiej postaci były wznoszone wszystkie nowe bunkry, a ich wyjątkiem w końcówce lat trzydziestych minionego wieku były jedynie trzy schrony, zwane ze względu na swe przeznaczenie schronami dowodzenia – Zgorzelec, Chorzów, Piaśniki.