Wszelkiego rodzaju schrony musiały być budowane w oparciu zwłaszcza o szeroki wachlarz rozlicznych typów projektów, uwzględniających między innymi konstrukcje spełniające szereg niezbędnych funkcji, w tym umożliwienie kontroli pola walki, a także zapewnienie właściwych warunków do magazynowania sprzętu technicznego i obserwacji pola walki. Pomieszczenia oraz wyposażenie bunkrów z reguły były podobne do siebie, takie same we wszystkich stałych obiektach ochronnych.
Przedsionek to jeden z podstawowych pomieszczeń w bunkrze, jaki miał być tworzony po to, by zapewnić całemu schronowi gazoszczelność. Dzięki temu realne było zatem wchodzenie do bunkru i opuszczanie go w momencie, kiedy masy powietrza z zewnątrz, poza obiektem fortyfikacyjnym, były skażone i nie nadawały się do wdychania. Wszelkie przedsionki, niezależnie od typu schronu, zawsze miały być tworzone przy wejściach głównych. Ich zastosowanie do wyżej wspomnianych celów nie mogło natomiast być takie, jeżeli nie zdecydowano się na użycie materiału odpornego na odłamki. Podobnie tyczyło się to ochrony przed podmuchem od bomby. W tym zakresie idealnie sprawdzały się gruba, mocna blacha stalowa i żelbet.
Kolejnym ważnym elementem okazuje się natomiast komora filtrowentylacyjna, która czepie masy powietrza z zewnątrz po to, aby je przeczyścić i wtedy przeprowadzić dalej, to jest do poszczególnych wnętrz schronowych. Drzwi ciężkie, z wysoką wytrzymałością na uszkodzenia mechaniczne to kolejny punkt na liście obowiązkowych części składowych tradycyjnego bunkru.