W języku potocznym, popularnym mianem okazuje się bunkier. To nic innego jak stosowana powszechnie nazwa schronu – fortyfikacji obronnej w swym charakterze, jaka ma na celu pełnienie wielu rozmaitych funkcji, zwłaszcza chronienie przed różnorodnymi atakami nieprzyjaciela. Wszelkie bunkry tworzone były na zasadach budowli zakrytych, a w nich można było kontrolować, co dzieje się na placu toczących się bojów, czy żołnierze są chronieni, kierować walką, prowadzić obserwacje. Bunkry znakomicie nadawały się do przechowywania sprzętu technicznego o charakterze bojowym. Pozwalało to na stosowną osłonę przed nieprzyjacielem i bronią mechaniczną, która w tym okresie zaczęła być masowo wykorzystywana.
Bunkry powstawały regularnie, wraz z początkiem wieku dwudziestego, a co za tym idzie zaczęto stosować coraz to nowsze materiały do ich stawiania. W konsekwencji tego wykorzystywano ziemię, kamienie, cegły oraz szereg innych tworzyw. Nie tylko ze względu na typ materiału, ale również i przeznaczenie oraz rolę określonych schronów, zaczęto wyszczególniać specyficzny podział na schrony bojowe – na przykład idealnie sprawdzające się na przechowywanie karabinów maszynowych, jak także obserwacyjne, dające opcję prowadzenia szczegółowej kontroli, co wydarza się na polu akcji. Nie zapominajmy też o wieżowym punkcie obserwacyjnym- WP, czy naziemnym punkcie obserwacyjnym NPO. Dodatkowo, wznoszono także ciężkie i lekkie schrony, medyczne, amunicyjne i na stanowiskach dowodzenia.
Dzięki intensywnemu rozwojowi budownictwa fortyfikacyjnego ze szczególnym naciskiem kładzionym zwłaszcza na bunkry stanowiące przedmiot niniejszego poradnika, warto wspomnieć, iż możliwe było efektywne wzbranianie się przed działaniem broni jądrowej, a także pocisków rakietowych, bomb lotniczych, broni chemicznej.